Głębsza refleksja nad fenomenem zabijania zwierząt dla
utrzymania życia doprowadziła człowieka doby paleolitu do przekonania o
wzajemnym uwarunkowaniu życia i śmierci, o dialektycznej jedności obydwu
współzależnych zjawisk. W przekonaniu tym człowieka młodszego paleolitu
utwierdziła obserwacja procesu zabijania zwierząt, których głębokie, śmiertelne
rany broczące krwią przypominały żeńskie narządy płciowe również krwawiące
miesięcznym krwawieniem, a wszak rodzące nowe życie.
Kiedy w młodszopaleolitycznym oryniaku przed 30 tysiącami lat rozkwita sztuka jaskiniowa, ówczesny człowiek dał wyraz owej metafizyce śmierci w malarstwie ściennym w grotach skalnych. (...)
Człowiek jako istota świadoma swej śmierci stworzył przed 30 tysiącami lat religię jako konstruktywny protest przeciw beznadziejności śmierci. Religia, konkretnie magia rezurekcyjna, stała się w złudnym mniemaniu ówczesnego człowieka skutecznym sposobem na ponadczasowe przedłużenie egzystencji ludzkiej, stała się spełnieniem marzenia o nieśmiertelności. Religia przez swój protest przeciw śmierci jest iluzorycznym, subiektywnym triumfem człowieka epoki lodowej nad nieuchronnym przeznaczeniem, jest afirmacją życia ponad tragizmem śmierci niosąc ze sobą powiew nieśmiertelności.
Ta fascynacja dialektyczną jednością przeciwstawnych fenomenów życia i śmierci stworzyła w rodzącej się przed 30 tysiącami lat religii podstawowe znaki umowne, symbole wyrażające graficznie w sposób lapidarny owo bogactwo mistycznej treści związanej z magią rezurekcyjną. Pojawiły się więc przedstawienia wyobrażające narządy płciowe żeńskie i męskie lub ich symbole mające nie tylko uplastyczniać pojęcie narodzin, ale równocześnie zdolne wyrażać malarskimi, artystycznymi środkami zjawisko śmierci. Symbole żeńskie i męskie występują w paleolitycznej sztuce jaskiniowej razem z kompozycjami malarskimi zoomorficznymi, w których powtarza się stale ten sam mitologiczny temat pary zwierząt, a mianowicie żubra i konia, a więc połączonej pary rodzicielskiej, oraz trzeciego, małego zwierzęcia, młodego koziorożca, owocu tego związku, przedstawionego w sposób mistyczny, zmitologizowany. Odkryto wyraźny związek zachodzący w malarstwie ściennym epoki lodowej między żubrem i płcią żeńską oraz koniem i płcią męską. Co więcej, natknięto się na powiązania żeńskiego żubra z raną i męskiego konia ze strzałą lub oszczepem odkrywając w tych kryptogramach zaszyfrowane, ukryte treści semantyczne dotyczące życia i śmierci. Stwierdzono fakt utożsamiania w sztuce jaskiniowej młodszego paleolitu wyobrażenia śmiertelnej rany z żeńskim organem narodzin, a łonem kobiecym i śmiercionośnej strzały z męskim fallusem zapładniającym w akcie seksualnym rodzącym życie*.
Kiedy w młodszopaleolitycznym oryniaku przed 30 tysiącami lat rozkwita sztuka jaskiniowa, ówczesny człowiek dał wyraz owej metafizyce śmierci w malarstwie ściennym w grotach skalnych. (...)
Człowiek jako istota świadoma swej śmierci stworzył przed 30 tysiącami lat religię jako konstruktywny protest przeciw beznadziejności śmierci. Religia, konkretnie magia rezurekcyjna, stała się w złudnym mniemaniu ówczesnego człowieka skutecznym sposobem na ponadczasowe przedłużenie egzystencji ludzkiej, stała się spełnieniem marzenia o nieśmiertelności. Religia przez swój protest przeciw śmierci jest iluzorycznym, subiektywnym triumfem człowieka epoki lodowej nad nieuchronnym przeznaczeniem, jest afirmacją życia ponad tragizmem śmierci niosąc ze sobą powiew nieśmiertelności.
Ta fascynacja dialektyczną jednością przeciwstawnych fenomenów życia i śmierci stworzyła w rodzącej się przed 30 tysiącami lat religii podstawowe znaki umowne, symbole wyrażające graficznie w sposób lapidarny owo bogactwo mistycznej treści związanej z magią rezurekcyjną. Pojawiły się więc przedstawienia wyobrażające narządy płciowe żeńskie i męskie lub ich symbole mające nie tylko uplastyczniać pojęcie narodzin, ale równocześnie zdolne wyrażać malarskimi, artystycznymi środkami zjawisko śmierci. Symbole żeńskie i męskie występują w paleolitycznej sztuce jaskiniowej razem z kompozycjami malarskimi zoomorficznymi, w których powtarza się stale ten sam mitologiczny temat pary zwierząt, a mianowicie żubra i konia, a więc połączonej pary rodzicielskiej, oraz trzeciego, małego zwierzęcia, młodego koziorożca, owocu tego związku, przedstawionego w sposób mistyczny, zmitologizowany. Odkryto wyraźny związek zachodzący w malarstwie ściennym epoki lodowej między żubrem i płcią żeńską oraz koniem i płcią męską. Co więcej, natknięto się na powiązania żeńskiego żubra z raną i męskiego konia ze strzałą lub oszczepem odkrywając w tych kryptogramach zaszyfrowane, ukryte treści semantyczne dotyczące życia i śmierci. Stwierdzono fakt utożsamiania w sztuce jaskiniowej młodszego paleolitu wyobrażenia śmiertelnej rany z żeńskim organem narodzin, a łonem kobiecym i śmiercionośnej strzały z męskim fallusem zapładniającym w akcie seksualnym rodzącym życie*.
*W. Szafrański, Seks i śmierć w prehistorii kultury, w:
Miłość i śmierć, opr. K. Imieliński, Warszawa b.r., s. 17-19.
Ilustracja: jaskinia Chauveta - malowidła naskalne. Źródło obrazka.
Ilustracja: jaskinia Chauveta - malowidła naskalne. Źródło obrazka.
Komentarze
Prześlij komentarz